Baba, çocuğunu gerçeklerle tanıştırandır.
Yaşam, her şeye muktedir olma fantezileriyle başlar ve ilerler. Ancak bu ilerleyiş, hayatın gerçeklerine temas ede ede dönüşür. Baba, bu temasta çocuğu gerçekle tanıştıran yegane kişidir. Çocuk yaşam ilerledikçe kısıtlamalarla, sınırlarla kurallarla karşılaşır. Gerçeklerle tanışır. Doyumu erteleme, dürtüleri kontrol etme babanın yol göstericiliğiyle anlaşılır. Baba hayattaki güvenli yerdir.
Baba hatta anneyi de doğumunun ilk yılları olan dönemde bebeğiyle simbiyotik bir ilişki içindeyken yavaş yavaş oradan alır ve anneye hayatındaki diğer alanları hatırlatır. Bu, yani simbiyoz ilişki (ortak yaşam) döneminden özerk (kendi kendine yapabilen) döneme ilerleyiş, yeni doğan kişinin ruhsal gelişimi için de çok önemlidir.
Müjgan Pekçetin
Klinik Psikolog
Comments